Osteopathie
Osteopathie is een behandelmethode waarbij het zelfgenezend vermogen van het lichaam gestimuleerd wordt. Uitgangspunt is dat, waar weefsel goed beweeglijk is, ziekte geen kans krijgt. Een osteopaat behandelt geen ziekte maar de mens met zijn ziekte. Hij/zij kijkt dus naar de mens als geheel.
Osteopathie is een complementaire geneeswijze. Dit houdt dus in dat osteopathie aanvullend is op de reguliere geneeskunde en een bruikbare methode vormt naast reguliere behandelmethoden.
Uitgangspunten van de osteopathie
Hoe ontstaat bewegingsverlies?
Bewegingsverlies kan ontstaan door krachten van buitenaf of door processen in het lichaam zelf. Overbelasting van weefsel speelt hierbij een centrale rol. Te grote krachten van buitenaf tasten de kwaliteit van weefsel aan, dit leidt tot verharding na een harde val of kneuzing, na een operatie, een botbreuk, soms ook na een gecompliceerde tandheelkundige behandeling. Ook een zware bevalling of een vacuümverlossing waarbij het schedeltje van een baby veel te lijden heeft, kan aanleiding zijn tot bewegingsverlies.
Processen in het lichaam zelf:
Langdurige stress heeft invloed op (bij) nieren en darmen, angst werkt verstijvend.
Osteopathie is een complementaire manuele geneeswijze. Dit betekent dat osteopathie aanvullend is op de reguliere geneeskunde. De osteopaat is geen vervanging voor de huisarts of de specialist.
In Nederland wordt Osteopathie gerekend tot de alternatieve geneeswijzen. In andere landen zoals Frankrijk, Amerika en Engeland, waar de Osteopathie al langer bestaat, valt de Osteopathie onder de reguliere geneeskunde.
Een osteopaat heeft een opleiding gevolgd van 5 jaar en heeft als vooropleiding Fysiotherapie of Geneeskunde gestudeerd. Een osteopaat kan alleen geregistreerd worden wanneer aan kwaliteitseisen is voldaan. Zodra de osteopaat geregisreerd is mag hij MRO achter zijn naam zetten (Member of the Register of Osteopaths). De osteopaat is verplicht nascholingen te volgen om zijn registratie te behouden.
Osteopathie wordt in de aanvullende verzekering vergoed. (zie "tarieven en vergoedingen")
Geschiedenis osteopathie
Hoe kwam osteopathie aan zijn naam
Osteopathie heeft zijn oorsprong in de Verenigde Staten rond 1870 met als grondlegger dokter Andrew Taylor Still (1828-1917). Still was een klassiek geschoold arts die drie van zijn zonen verloor aan een meningitis-epidemie. Hij twijfelde aan de volledigheid van zijn kennis en leerde vervolgens het lichaam op een andere manier te bekijken. Still keek er niet alleen naar, maar probeerde er deel van uit te maken. Hij stal de lijken van Indianen waarop hij dissecties uitvoerde en kwam tot inzicht dat gezond weefsel een zekere mate van beweging moet vertonen en dat beperkingen daarin een nadelige invloed kan hebben op onze gezondheid.
Zijn experimentele bevindingen integreerde hij met zijn klassiek geschoolde medische werkwijze en zo ontwikkelde hij het osteopathisch concept. Still ontdekte een manier om met zijn handen weefsels met verminderde beweeglijkheid op te sporen en te behandelen. Deze behandelwijze was toen én is nu nog steeds actueel omdat het lichaam op een eenvoudige en subtiele wijze wordt aangezet om zichzelf te herstellen.
Still's behandelmethoden werden door de medische wereld niet geaccepteerd. Als gevolg daarvan werd in verschillende staten een verbod uitgevaardigd om osteopathie uit te oefenen. Uiteindelijk kon men niet om de resultaten heen.
Osteopathie is in Amerika sinds 1966 wettelijk erkend en geïntegreerd in de reguliere gezondheidszorg.
Via Engeland en Frankrijk kreeg osteopathie in Nederland en België meer en meer bekendheid.
De naam osteopathie ontstond door de samenvoeging van het woord "os" (bot) en het woord "pathology" (ziekte).
Dr. Still zei: "I wanted to call my science Osteopathy and I did not care what Greek scholars said about it."
Met andere woorden; de letterlijke vertaling van osteopathie zegt niets over de invulling van deze geneeswijze.
Bij osteopathie gaat het hem om het voelen naar de beweeglijkheid van weefsels (dus ook organen) en botten.